Chrzest Święty
Jezus powiedział do Apostołów: ,,Idźcie wiec i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego” (Mt 28, 19). Przez chrzest człowiek rodzi się do życia Bożego. Chrzest jest Paschą, czyli przejściem ze stanu śmierci grzechu do życia w łasce, z niewoli szatana do wolności dzieci Bożych. Chrzest włącza do wspólnoty Kościoła – Ciała Mistycznego Chrystusa – obdarza nadzieją i miłością i otwiera drogę do nieba. Chrzest daje łaskę uświęcającą i cnoty boskie: wiarę, nadzieję i miłość, ponadto daje możliwość przyjmowania kolejnych sakramentów Kościele, stąd jest nazywany Sakramentem Bramy, aż wreszcie sakrament ten wyciska na duszy niezatarte znamię, dzięki niemu jesteśmy konsekrowani do udziału w kulcie chrześcijańskim. Zewnętrznym znakiem chrztu jest polanie wodą głowy przyjmującego sakrament i wymówienie słów: „Ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego”. Właściwym miejscem udzielania chrztu jest Kościół parafialny, a właściwym czasem sprawowania tego sakramentu – niedzielna Msza Święta. Jeśliby prezbiter lub diakon był nieobecny, a życiu dziecka zagrażało niebezpieczeństwo (np. w szpitalu), chrztu udzielić może każdy człowiek, kierujący się właściwą intencją. Taki chrzest jest ważny, trzeba go potem zgłosić w kancelarii parafialnej oraz dopełnić obrzędów sakramentalnych w Kościele.
Wymagane dokumenty:
- akt urodzenia dziecka (odpis z USC),
- dane o rodzicach ( imię i nazwisko, wiek, dokładny adres zamieszkania),
- dane o rodzicach chrzestnych (wyznanie rzymskokatolickie, wiek, dokładny adres zamieszkania),
- zaświadczenie z parafii zamieszkania rodziców chrzestnych o praktykowaniu wiary (musi to być osoba wierząca i praktykująca, nie związana żadnymi przeszkodami kanonicznymi, która przystąpi do spowiedzi i komunii świętej; osoba bierzmowana),
- zezwolenie na chrzest z parafii zamieszkania rodziców, jeśli chrzest jest spoza parafii.
Bierzmowanie
Jezus przed swym publicznym wystąpieniem został „namaszczony” Duchem Świętym. Podobnie Kościół Chrystusowy, zrodzony na krzyżu, otrzymał w dniu Zesłania Ducha Świętego „Moc z wysokości”. Każdy ochrzczony, gdy dorasta, otrzymuje w sakramencie bierzmowania siedem darów Ducha Świętego:
- dar mądrości pozwala nam zobaczyć prawdziwy sens naszego życia, patrzeć na życie z perspektywy wieczności. Dar ten pomaga nam postrzegać ludzi i rzeczy tak, jak widzi je Pan Bóg, jako dobre i potrzebne człowiekowi na drodze zbawienia,
- dar rozumu pozwala nam poznawać Pana Boga i odczytywać ślady Jego działania w świecie. Pomaga on rozumieć głęboko to, co najważniejsze: życie, miłość, śmierć,
- dar rady pomaga nam dokonywać moralnie trafnych wyborów. Dar ten pozwala nam przezwyciężać wątpliwości, gdy nie wiemy jak postąpić, by żyć zgodnie z wolą Bożą,
- dar męstwa uzdalnia nas do przeciwstawiania się pokusom czynienia zła. Pozwala odważnie kroczyć drogą Ewangelii za Jezusem, uwalnia człowieka od lęku przed największym wrogiem – śmiercią. Daje siłę potrzebną w trudnych doświadczeniach życia, takich jak choroba, samotność, cierpienie. Dar ten pozwala nam czerpać moc z niewyczerpalnego źródła, którym jest sam Bóg,
- dar umiejętności uzdalnia nas do tego, że patrząc na świat, potrafimy odnaleźć Boga. Z tego daru wynika umiejętność takiego życia, w którym korzystanie z dóbr tego świata jest zgodne z zamysłem Bożym,
- dar pobożności jest zdolnością traktowania Boga jako Ojca, a ludzi jako braci i siostry. Pobożność wyraża się w życiu modlitwą, oraz w postępowaniu wobec ludzi z wrażliwością, delikatnością, serdecznością,
- dar bojaźni bożej Jest on taką miłością do Boga, która świadoma jest własnej kruchości. Uzdalnia nas on do unikania grzechu ze względu na miłość do Boga. Dar Bojaźni Bożej prowadzi do serdecznego żalu, nawet wtedy, gdy nasze uchybienia nie są ciężkie. Wyzwala on gotowość zadośćuczynienia.
W sakramencie bierzmowania chrześcijanin zostaje powołany do odpowiedzialności za Kościół i za innych ludzi. Jest powołany do apostolstwa i odważnego wyznawania Chrystusa swoim życiem. Dlatego też bierzmowanie nazywane jest sakramentem dojrzałości chrześcijański. Sakrament bierzmowania udzielany jest zazwyczaj przez biskupa, który może delegować dowolnego prezbitera.
Wymagane dokumenty:
- metryka chrztu,
- zaświadczenie o uczestnictwie w katechezie szkolnej,
- w przypadku osób starszych: świadectwo ukończenia katechezy szkolnej,
- wykazanie się znajomością prawdy wiary katolickiej,
- dane świadka bierzmowania.
Eucharystia
Eucharystia jest sakramentem w którym Jezus Chrystus ofiaruje za nas samego siebie, swoje Ciało i swoją Krew, żebyśmy z miłości ofiarowali Mu siebie i żebyśmy zjednoczyli się z Nim w Komunii Świętej. Podczas każdej Mszy Świętej historyczna ofiara Jezusa na krzyżu uobecnia się podczas przeistoczenia w sposób ukryty i bezkrwawy. Gdy spożywamy połamany chleb, jednoczymy się z miłością Jezusa, który złożył za nas na drzewie krzyża swoje Ciało. Kiedy pijemy z jednego kielicha, jednoczymy się z Tym, który ofiarując się za nas, przelał nawet swoją Krew. Sakrament ten ustanowił Chrystus w Wielki Czwartek na Ostatniej Wieczerzy po raz pierwszy przemieniając chleb i wino w swoje Najświętsze Ciało i Krew. Kościół wierny poleceniu Jezusa „To czyńcie na moją pamiątkę” celebruje Eucharystię nie tylko w niedziele, ale również każdego dnia w ciągu roku. Jest ona źródłem i centrum jego życia i działalności. „Pielgrzymujący Lud Boży, nieustannie celebruje Eucharystię, głosząc Misterium Paschalne Jezusa, ,,aż przyjdzie” (l Kor 11,26), zmierza ,,wąską drogą krzyża” do niebieskiej uczty, gdzie wszyscy wybrani zasiądą przy stole Królestwa” (KKK 1344).
Eucharystia winna również dla każdej rodziny stać się i centrum i źródłem jej życia. Dobrze więc byłoby, aby rodziny wspólnie brały udział w Eucharystii. Do owocnego udziału w niedzielnej Mszy świętej trzeba się przygotować. Najpierw należy zadbać o to, by być w stanie łaski i móc w niedzielę przystąpić do Komunii świętej, aby w pełni uczestniczyć w liturgii.
Wymagane dokumenty:
- metryka chrztu,
- zaświadczenie o uczestnictwie w katechezie szkolnej lub ostatnie – świadectwo katechizacji,
- w przypadku osób starszych: świadectwo ukończenia katechezy szkolnej,
- wykazanie się znajomością prawdy wiary katolickiej.
Spowiedź Święta
Sakrament pojednania jest spotkaniem z miłosiernym Zbawicielem. Przystępując do tego sakramentu powinniśmy dobrze o tym pamiętać. Często bowiem, przygotowując się do spowiedzi, myślimy przede wszystkim o spowiedniku: jak się zachowa, co nam powie, czy nie będzie krzyczał, zadawał pytań, albo też zastanawiamy się, jak przedstawić mu swoje grzechy, aby „dobrze wypaść”. Tymczasem w sakramencie pojednania spotykamy się przede wszystkim z dobrym i kochającym Chrystusem. Przez kapłana mówi On do nas słowa podobne do tych, które skierował do kobiety pochwyconej na cudzołóstwie. Podczas gdy faryzeusze i uczeni w Piśmie chcieli ją zabić, Jezus powiedział do niej: „Nikt cię nie potępił? I Ja ciebie nie potępiam. Idź, a od tej chwili już nie grzesz” (por. J 8,11).
5 warunków dobrej spowiedzi świętej:
1. Rachunek sumienia
2. Żal za grzechy
3. Mocne postanowienie poprawy
4. Szczera spowiedź
5. Zadość uczynienie Panu Bogu i Bliźniemu.
Bez dobrego przygotowania nie będzie dobrych owoców tego Sakramentu. Dlatego też zachęcam do przypomnienia regułki spowiedzi i Rachunku sumienia.
Namaszczenie chorych
Sakrament namaszczenia chorych udziela specjalnej laski chrześcijaninowi, który doświadcza trudności związanych ze stanem ciężkiej choroby lub starości. Choroba i cierpienie zawsze należały do najpoważniejszych problemów, poddających próbie życie ludzkie. Człowiek doświadcza w chorobie swojej niemocy, ograniczeń i skończoności. Każda choroba może łączyć się z przewidywaniem śmierci. Pismo Święte uczy: „Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone” (Jk 5, 14-15).
Stosowny czas na przyjęcie namaszczenia chorych zachodzi wtedy, gdy wierny staje wobec niebezpieczeństwa śmierci z powodu choroby lub starości. Za każdym razem, gdy chrześcijanin zostaje dotknięty ciężką chorobą, może otrzymać święte namaszczenie; również wtedy, gdy już raz je przyjął i nastąpiło nasilenie się choroby. Sakramentu namaszczenia chorych mogą udzielać tylko kapłani [prezbiterzy lub biskupi]. Przy jego sprawowaniu używają oni oleju poświęconego przez biskupa lub w razie potrzeby przez samego prezbitera, który celebruje ten sakrament. Istota celebracji tego sakramentu polega na namaszczeniu czoła i rąk chorego; namaszczeniu towarzyszy modlitwa liturgiczna.
Kapłaństwo
W katechizmowym, tradycyjnym wyliczaniu siedmiu sakramentów, szósty nazywa się: kapłaństwo. W dokumentach kościelnych zawsze nosiło nazwę: sacramentum ordinis, co znaczy: sakrament święceń. Nazwa ta obejmuje: diakonat; prezbiterat i biskupstwo.
Droga do kapłaństwa prowadzi przez: obłóczyny, posługę lektoratu, posługę akolitatu i kandydaturę do święceń diakonatu i prezbiteratu. Mówi o tym dokument „Ministeria quaedam” Pawła VI. Przynależność do stanu duchownego zaczyna się od diakonatu. Posługi nie są już rezerwowane tylko dla kandydatów do święceń, Mogą być nadane także ludziom świeckim, jako stały urząd w społeczności kościelnej.
Na święcenia prezbiteratu składają się obrzędy: przedstawienie kandydatów, przemówienie biskupa, przyrzeczenia kandydatów, litania do Wszystkich Świętych, włożenie rąk i modlitwa święceń, ryty uzupełniające (nałożenie szat kapłańskich, namaszczenie rąk, przekazanie kielicha i pateny, pocałunek pokoju). Najważniejszymi słowami modlitwy święceń są: „Prosimy Cię Ojcze Wszechmogący, daj tym sługom swoim godność prezboteratu; odnów w ich sercach Ducha świętości, aby od Ciebie otrzymali urząd kapłański i przykładem swojego postępowania pociągnęli innych do poprawy obyczajów”. Modlitwę tę wszyscy obecni kończą swoim „Amen”, potwierdzając jej treść i udzielone święcenia kapłańskie.
Na obrzędy święceń biskupich składają się: hymn do Ducha Świętego, przedstawienie kandydata i odczytanie mandatu papieskiego, przemówienie biskupa, głównego celebransa, przyrzeczenia nominata, litania do Wszystkich Świętych, włożenie rąk i modlitwa święceń, namaszczenie głowy krzyżmem świętym, przekazanie księgi Ewangelii, pierścienia i pastorału, wprowadzenie na katedrę biskupią i pozdrowienie pokoju, ryty końcowe. Tekst modlitwy święceń zaczerpnięty jest z Tradycji Apostolskiej św. Hipolita Rzymskiego. Według konstytucji Pontificalis Romani istotnymi słowami święceń są: „Teraz, Boże, wylej na tego wybranego tę moc, która od Ciebie pochodzi, Ducha Świętego, którego dałeś umiłowanemu Synowi Twojemu Jezusowi Chrystusowi, On zaś dał Go Swoim Apostołom, którzy w różnych miejscach ustanowili Kościół, jako Twoją Świątynię, na nieustanną cześć i chwałę Twojego imienia”.
Małżeństwo
„[…] dlatego opuści człowiek swego ojca i matkę i złączy się ze swoją żoną, i będą dwoje jednym ciałem. A tak nie są już dwoje, ale jedno ciało. Co więc Bóg złączył, tego niech człowiek nie rozdziela” (Mk 10, 7-9). Małżeństwo, związek kobiety i mężczyzny, jest obrazem miłości Chrystusa i Kościoła zrodzonego na krzyżu. Małżeństwo jako sakrament zawierają sami narzeczeni, a kapłan tylko odbiera od nich przysięgę, potwierdza zawarty związek w imieniu Kościoła i błogosławi. W obrzędzie sakramentu małżeństwa najważniejsza jest przysięga, która składają sobie narzeczeni wobec Boga na ręce kapłana w obecności przynajmniej dwóch świadków: „Ja (N) biorę ciebie (N) za żonę (męża) i ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że cię nie opuszczę aż do śmierci. Tak mi dopomóż Panie Boże wszechmogący, w Trójcy Jedyny i wszyscy Święci”.
- Warto podtrzymać zwyczaj oficjalnych zaręczyn, które zawiera się zwykle 6-12 miesięcy przed ślubem.
- Należy odpowiednio wcześnie zarezerwować dzień i godzinę ślubu. Niekiedy warto uczynić to nawet rok wcześniej.
- Miejscem załatwiania spraw przedślubnych jest parafia narzeczonej lub narzeczonego.
- Na około 3 miesiące przed zawarciem sakramentu małżeństwa należy umówić się z księdzem na spisanie protokołu przedślubnego. Należy przygotować i przynieść następujące dokumenty.
Wymagane dokumenty:
- metryka chrztu – ważna 6 miesięcy,
- dowody osobiste,
- świadectwo bierzmowania,
- zaświadczenie o uczestnictwie w katechezie przedmałżeńskiej ( kurs przedmałżeński),
- zaświadczenie z poradni rodzinnej,
- zaświadczenie z USC – ważne 6 miesiące, (niezbędne, gdy małżonkowie chcą, aby ślub kościelny pociągał za sobą również skutki cywilno-prawne tzw. ślub konkordatowy), lub akt ślubu, jeśli wcześniej zawarto ślub cywilny,
- dane świadków ( imię i nazwisko, wiek, adres).